Έλεγαν
οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Και όχι άδικα μόνο που στις μέρες μας οι Δαναοί έχουν
αντικατασταθεί με τις καλές μας οι οποίες δεν ξέρουν τι είναι αυτό που θέλουν
και δεν θα σταματήσουν μέχρι να το αποκτήσουν.
Ξεκινάς
από την εφηβεία στα πρώτα σκιρτήματα πας κάνα λουλουδάκι σε στραβοκοιτάζει,
προχωράς λίγο παραπέρα με το χαρτζιλίκι από το Χ.Ε.Π.Ε.[1] και παίρνεις κάνα
κρεμαστάρι να σε θυμάται όπου και να είναι, πάλι κάτι λείπει.
Και
μεγαλώνουμε.
Ένα
λουλούδι, ένα μπουκέτο – είδες το δαχτυλίδι που πήρε ο Τάκης στη Λίτσα; - λένε
δήθεν.
Έρχεται
και το δαχτυλίδι.
«Μωρό
μου δεν ήταν ανάγκη να ξοδευτείς και ένα απλό λουλούδι έφτανε», είναι τα λόγια
τους μετά την πρώτη συγκίνηση.
Και
κάνεις την υπέρβαση.
Ενενήντα
εννέα τριαντάφυλλα. Γιατί το εκατοστό είναι αυτή. Το γράφεις εξάλλου και στην
κάρτα που της έστειλες.
«Μωρό
μου τέλειο. Φανταστικό. Δεν μπορώ να το πιστέψω…», οι πρώτες κουβέντες και μετά
η γκρίνια… «Δεν θα ήταν καλύτερα να πηγαίναμε εκείνο το ρομαντικό τριήμερο στην
Αυστρία που το σχεδιάζουμε τόσο καιρό από το να ξοδέψεις όλα τα λεφτά στα
καημένα τριαντάφυλλα;»
Μην
κουνάτε συγκαταβατικά φίλοι μου το κεφάλι.
Όπως
λέει και το ανέκδοτο με τον πλούσιο και τον φτωχό που ήταν συμμαθητές και
συναντήθηκαν τυχαία στο εμπορικό όπου αγόραζαν δώρα για τις γυναίκες τους και
αφού είπε ο πλούσιος για τις γούνες και τα μονόπετρα που της είχε αγοράσει,
άκουσε έκπληκτος τον φτωχό φίλο του να του λέει ότι της πήρε ένα ζευγάρι
παντόφλες και έναν δονητή. «Αν δεν της αρέσουν οι παντόφλες να πάει να ….»
Ε,
δεν το λέμε έτσι στις καλές μας, αλλά πολλές φορές το έχουμε πει φωναχτά από
μέσα μας, όμως…
Μια
ζωή είναι αναποφάσιστες… Τον τελευταίο καιρό δεν ξέρουν…
Βασικά
και εδώ θα πρέπει να εφαρμοστεί ο κανόνας του αλατοπίπερου καθώς και των
υπόλοιπων μπαχαρικών και βέβαια να είναι παντού η προσωπική μας πινελιά.
Οι
καλές μας δεν θέλουν ένα δώρο χρηστικό, π.χ. ένα πολυμίξερ, ούτε κάτι μοδάτο
όπως για παράδειγμα το i-pad.
Θέλουν κάθε μας δώρο να είναι προσωπική επιλογή και να έχει την σφραγίδα μας.
Μπορεί
ο φίλος της κολλητής της να την πήγε μια εβδομάδα στις Μαλβίδες, έτσι –για να
ξεσκάσουν – όπως συνηθίζουν να λένε μεταξύ τους για να πικάρει η μια την άλλη,
αλλά θα συγκινηθεί τα μέγιστα όταν διοργανώσετε δείπνο που θα έχετε εσείς
μαγειρέψει και θα την περιποιηθείτε σαν βασίλισσα, υπό τους ήχους του Fly me to the moon με τον θεό Frank Sinatra.
Εξάλλου
ο έρωτας ως γνωστόν περνάει από το στομάχι και είναι ο πιο σύντομος δρόμος για
να φτάσετε την καρδιά μιας γυναίκας. Μην απογοητεύεστε αν δεν ξέρετε ούτε αυγό
να βράσετε. Μπορεί να είστε καλός στο τραγούδι – μην ντραπείτε να της
τραγουδήσετε – ακόμη να βγάζετε εξαιρετικές φωτογραφίες, αδειάστε κάμποσα φιλμ
με την καλή σας και κάντε μια αφίσα την καλύτερη φωτογραφία της.
Κάτι
θα βρείτε.
Και
βέβαια μην ξεχνάτε το καλύτερο δώρο που όλες
μα όλες λατρεύουν.
Την αποκλειστική προσοχή μας.
«Τι
τρέχει και έφερες δώρο»; Είναι η κλασσική ερώτηση που κάνουν όλες οι καλές μας
όταν τους φέρνουμε κάτι χωρίς να υπάρχει λόγος.
Ή
υπάρχει; Μήπως θέλουμε να κρύψουμε καμιά ματσακονιά ή να τους ζητήσουμε κάτι;
Αν
αυτό γίνεται υπό το πρίσμα της συγκάλυψης ή της παραποίησης π.χ. για το τι ώρα
γυρίσαμε χθες που βγήκαμε ή να την πείσουμε να πάμε στο bachelor του κολλητού, αμέσως μας
αντιλαμβάνονται – το διαγαλαξιακό κρυφό σχολείο που λέγαμε – και θα χάσουμε την
αξιοπιστία μας. Εξ ου και η συχνότητα θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να κρατάει
ψηλά τον πήχη του εντυπωσιασμού. Πολύ συχνά ισούται με αδιαφορία, όπως επίσης
και πολύ αραιά.
Προσοχή
όμως. Η ομορφιά της γυναίκας δεν είναι δώρο για τον άνδρα.
Είναι δωροδοκία.
Από
την άλλη όταν δέχομαι ένα δώρο από την γυναίκα μου έχω δυο εκπλήξεις:
Πρώτη
είναι το ίδιο το δώρο και δεύτερη η πληρωμή του.
Αν όμως δεν υπήρχαν οι καλές μας, όλα
τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν σημασία…
Έτσι
έλεγε ο Αριστοτέλης Ωνάσης…
…Και
ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος της εποχής του !!
No comments:
Post a Comment