…
είναι πρόβλημα.
…Καλύτερα
να τις πάτε στο γιατρό… αμέσως…
Έχουμε
όρεξη…
…Και
θα πρέπει να είναι χαρούμενες που έχουμε όρεξη, μαζί τους, παρά τα λίγα παραπανίσια
κιλά τους από τις τυχόν εγκυμοσύνες, ή από την κραιπάλη των εορτών
(ανεξαρτήτου, δεν έχει σημασία αν είναι Πάσχα, Χριστούγεννα, Δεκαπενταύγουστος
ή Σαρακοστή – που υποτίθεται ότι το ράβεις και λίγο…)
…
Έχουν πονοκέφαλο…
…
Πριν την περίοδο…
… Μετά
έχουν περίοδο…
… Και
μετά πονοκέφαλο που έχει προκληθεί από την περίοδο που πέρασε…
… Και
τον πονοκέφαλο αυτής που έρχεται…
Υπάρχουν
όμως περιπτώσεις όπου ο πονοκέφαλος είναι δικαιολογημένος.
Πολλοί
από εμάς έχουν περάσει την μισή εφηβεία με την Τίνα Σπάθη, ή την Linda Lovelace,
πρωταγωνίστρια της επικής ταινίας «Βαθύ Λαρύγγι του 1972» και έχουν ξεπατικώσει
ότι σκηνή τους έχει αποτυπωθεί στον εναπομείναντα εγκέφαλο, προσπαθώντας να
βγάλουν όλο το άχτι και υποκριτικό τους ταλέντο σε όποια άμοιρη βρεθεί στον
δρόμο τους.
Φίλοι
μου.
Κάντε sex και όχι το τσίρκο Medrano.
O
μέγας εραστής όλων των
εποχών Καζανόβα, θεωρούσε πως η ερωτική συνεύρεση είναι σαν ένα καλό γεύμα.
Ορεκτικό…
Κυρίως Πιάτο…
Επιδόρπιο…
…
Όπου αν έχει προηγηθεί και ένα αντίστοιχο γεύμα της προκοπής με θαλασσινά,
αβοκάντο, βανίλια και σοκολάτα και ένα αξιοπρεπές κρασί τότε έχετε μπει στην
μεγάλη κατηγορία των αχτύπητων εραστών.
Από
την άλλη αν έχουν προηγηθεί κοψίδια στα Βλάχικα, με μπύρα βαρελίσια και
λουκουμάδες με παγωτό, σε συνδυασμό με ακροβατικές ασκήσεις, αγκομαχητά και
φράσεις του τύπου «Έλα λίγο πιο πίσω,
χαμήλωσε γιατί δεν φτάνω», σαν να παρκάρεις φορτηγό, πέραν του εμετού που
πιθανών να σας έρθει, ο πονοκέφαλος
δεν θα αργήσει να φτάσει στο έτερο ήμισυ.
Ήμουνα καλός; Τον είχα μεγάλο;
Ναι μαλάκα…
Τον κάλο στο μυαλό…
Έτσι
λένε από μέσα τους κάθε φορά που ακούνε αυτές τις βλακώδεις ερωτήσεις.
Πιστέψτε
με.
Αν
όμως ο «πονοκέφαλος» έχει άλλους λόγους τότε τα πράγματα είναι σοβαρά…
… για
τα καλοσχηματισμένα οπίσθια του Γεωργούλη…
…
τους κοιλιακούς φέτες του Συσσοβίτη…
… το baby face και τα απαλά μαλλάκια του Παπακαλλιάτη…
… την
αντρίλα του Χάμφρευ Μπόγκαρτ.
Τότε,
ήπιες τον, που λένε και οι κουμπάροι
στη Κύπρο. Πέσαμε στη λούμπα που δεν ξέρουν τι θέλουν και δεν θα σταματήσουν
μέχρι να το βρουν.
Εκεί
θα πρέπει να γίνουμε Τιραμόλα και να αλλάζουμε ανάλογα με τις διαθέσεις τους.
Από την μια τρελαίνονται, όταν μπαίνουμε καταϊδρωμένοι από το 5Χ5 βρωμώντας από
την κορυφή μέχρι τα νύχια, πέφτουν πάνω μας, σκίζοντάς μας την φόρμα του
χορηγού – άντε να εξηγήσεις στο Τάσο με το μηχανουργείο γιατί θέλεις άλλη φόρμα
– και κάνουν σαν τις λυσσάρες και από την άλλη, μας θέλουν μέσα σε χοντρά
βαμβακερά μπουρνούζια να μυρίζουμε όλα τα Duty Free του Ντουμπάι και να μας χαϊδεύουν τα
φρεσκολουσμένα μαλλιά στον καναπέ.
Μεταξύ
μας η λίγδα και η μπίχλα, ποτέ δεν ήτανε της μόδας, άσχετο αν κάποιοι
επαγγελματικοί κλάδοι το προέβαλαν για λόγους μάρκετινγκ, βασιζόμενοι καθαρά
στα πρότυπα αμερικανιές – στουπί, κοιλιακοί φέτες και συνεργεία, υδραυλικοί
κ.α.
Από
αρχαιοτάτων χρόνων, οι πρόγονοί μας ζούσαν μέσα στην καθαριότητα με τους
ολόλευκους χιτώνες τους και τα αιθέρια έλαιά τους, ενώ οι συνεχιστές Ρωμαίοι,
όπου πήγαιναν το πρώτο κτίριο που κατασκεύαζαν ήταν λουτρά.
Αν όμως δεν ντύνονται σαν τα κορίτσια
της Victoria
Secret,
τότε εγώ γιατί να γίνω σαν τον Riky
Martin;
Άστε
που δεν είναι και φανατικός…
Καθόλου
όμως…
Κάποτε
είχαμε κοιλιακούς, όχι φέτες, αλλά κάτι ξεχώριζε, περνούσαμε όμως και όλη την
μέρα στις αλάνες, με μια δερμάτινη ξεθωριασμένη μπάλα ή τρέχαμε με τα ποδήλατά
μας.
Τώρα
περνάμε την μέρα μας πίσω από μια οθόνη υπολογιστή, να κυνηγάμε τον δείκτη του
χρηματιστηρίου και να τρέχουμε στους πελάτες που άφησαν ακάλυπτες τις επιταγές
που μας έδωσαν.
Από την ποσότητα
περάσαμε στην ποιότητα…
Αρκεί
βέβαια η ποιότητα να μην γίνεται copy – paste.
Ε,
καλά τώρα που δεν καταλάβατε και τι εννοώ. Να μην χάνεται το αλατοπίπερο. Όχι
αυτό που είναι στο ντουλάπι με τα υπόλοιπα μπαχαρικά, αλλά αυτό που βρίσκεται
κάτω από τα σκεπάσματα.
Φίλοι
μου καταλάβετέ το…
Για
τις αγαπημένες μας η επαφή δεν είναι τόσο σημαντική όσο η περίοδος του φλερτ
και των προκαταρκτικών. Εμάς κυρίως ενδιαφέρει πότε θα τον βάλουμε (σχεδόν ποτέ
το που), και ξεχνάμε το αλατοπίπερο.
Έτσι
μην απορήσετε μετά την ερωτική πράξη όταν η καλή σας, σας πει ότι το καλοκαίρι
θα πρέπει να βάψετε το ταβάνι, αφού μόνο αυτό παρατηρούσε καθ’ όλη την διάρκεια
ή σηκωθεί και ετοιμάσει λίστα με τα ψώνια για αύριο.
Και
φυσικά ξεχάστε τους συνεχείς και απανωτούς οργασμούς οι οποίοι σας ξεκουφαίνουν. Αν έχετε δει την ταινία ‘Όταν ο Χάρι
γνώρισε την Σάλι» θα θυμάστε τη σκηνή στο εστιατόριο όπου ο φίτσουλας
υποστηρίζει ότι όλες οι γυναίκες έχουν οργασμό μαζί του, και αυτή τον κάνει
ρόμπα αρχίζοντας στην καρέκλα τον καλύτερο φωνητικό οργασμό.
Εξάλλου
είναι κοινά αποδεκτό ότι οι οργασμοί της γυναίκας είναι τέσσερις:
-
Ο
Θετικός: Αχ ναι, ναι, ναι !!!
-
Ο
Αρνητικός: Αχ όχι, όχι, όχι !!!
-
Ο
Θρησκευτικός: Θεέ μου… Θεέ μου…
-
Ο
Ψεύτικος: Αγάπη μου… Αγάπη μου…
Ρίχτε
λοιπόν μπόλικο αλατοπίπερο, κάντε πικάντικη την ερωτική σας ζωή και θα δείτε η
καλή σας τι γούστα θα σας βγάλει. Αν δεν είναι σε κάποιο θρησκευτικό τάγμα ή
αίρεση ακολουθήστε τον κανόνα των τριών πιάτων με μπόλικο αλατοπίπερο, μην
φοβηθείτε να ξεστομίσετε και κάτι ζουμερό (όχι τι σου κάνω μάνα μου, έλα στον θείο
και ότι έχει σχέση με συγγένειες) και απογειωθείτε.
Ανοίξτε
κάνα λεξικό και πείτε κάτι ζουμερό, πρόστυχο και ευφυές.
Μόνο
μην γίνετε Άδωνις Γεωργιάδης και τα πείτε στα αρχαία.
Θα
γίνει «της επί χρήμασι αμειβομένης γυναικός» και θα καταλήξετε κωμωδία
του Σεφερλή…
No comments:
Post a Comment