Full width home advertisement

Post Page Advertisement [Top]



Δεν είναι;
Τι μου λέτε;
Λες και από την ώρα που βρίσκονται σε εμβρυακή κατάσταση περνάνε ένα διαγαλαξιακό κρυφό σχολειό και όλες, μα όλες μαθαίνουν από την ώρα που γεννιούνται να συμπεριφέρονται και να διεκδικούν με τον ίδιο τρόπο.
Με το κλάμα.
Όταν είναι μικρές θέλουν κούκλα, στήνονται μπροστά από την βιτρίνα και όταν ακουστεί το όχι, αμέσως τα μάτια κοκκινίζουν και τα πρώτα δάκρυα έρχονται στα μάτια. Άμα θες μη τους την παίρνεις.
Όταν μεγαλώνουν, θέλουν πενταήμερη και αφού τα υπόλοιπα κόλπα (γαλιφιές, ικεσίες κ.α.) δεν πιάσουν κλείνονται στο δωμάτιο και τι κάνουν;
Κλαίνε.
Στη δε επιλογή εκκλησίας, κουμπαριών, επίπλωσης και άλλων, εκεί πέφτει το μεγάλο κλάμα. Για να μην πω τι γίνεται στην επιλογή ονόματος…
Δακρύβρεχτες ελληνικές ταινίες με πρωταγωνιστές το γνωστό δίδυμο, Βούρτση – Ξανθόπουλος, σε νέα έκδοση.
Έτσι λοιπόν επειδή τις περισσότερες φορές έχουμε βαρεθεί, με το παραμικρό να γυρνάνε τον διακόπτη από την θέση «Ηρεμία» στην θέση «Κλάμα» ακόμα και για ασήμαντη αφορμή, δεχόμαστε χωρίς πολύ ευχαρίστηση ορισμένα πράγματα απλά και μόνο για να μην υποφέρουμε τα δάκρυά τους, αλλά και για να μην χαραμίζουμε πάνω από μια ώρα από την ζωή μας στην παρηγοριά, όταν θα μπορούσαμε να έχουμε ξοδέψει πιο δημιουργικά αυτόν τον χρόνο.
Γιατί δεν μας λένε απευθείας αυτό που θέλουν;
Οι λεπτοί υπαινιγμοί Δεν Πιάνουν
Οι σκληροί υπαινιγμοί Δεν Πιάνουν...
Οι προφανείς υπαινιγμοί Δεν Πιάνουν



Γιατί θα πρέπει να κάνουμε τον μάντη Κάλχα, για να βρούμε τους χρησμούς όπου μας αφήνουν όλο υπόνοιες σαν νέες Πυθίες;

Τι λέμε εμείς τα αγοράκια, όταν δεν έχουμε φάει τίποτα από το πρωί;
«ΠΕΙΝΑΩ», σωστά;
Τα καλά μας τα κορίτσια τι λένε;
«Αγάπη μου έχει ανοίξει ένα καινούργιο Κινέζικο στη πλατεία θα ήθελες να πάμε να δοκιμάσουμε;»
Να λοιπόν πως δημιουργούνται οι παρεξηγήσεις και κοιμόμαστε βράδυ παρά βράδυ στον καναπέ.
Γιατί εμείς όταν πεινάμε (και όχι μόνο) θέλουμε να πάμε να ξελιγώσουμε το απέναντι σουβλατζίδικο και το λέμε ευθέως.
«Πεινάω και πάμε να φάμε σουβλάκια», αλλά οι καλές μας, μας θέτουν το θέμα με διαφορετικό τρόπο, με αποτέλεσμα το 99% των απαντήσεων που δίνουμε να μη είναι αυτές που περιμένουν (ή που πρέπει) και έτσι για ψύλλου πήδημα να αρπαζόμαστε.
Αφού το έχετε βιώσει.


Είμαστε έτοιμοι, ντυμένοι, και καθόμαστε όρθιοι με τα κλειδιά του σπιτιού και του αυτοκινήτου στα χέρια, ξέροντας ότι έχουμε αργήσει ήδη κάνα τέταρτο και ποιος ξέρει πόση ώρα θα κάνουμε μέχρι να φτάσουμε.
Οι καλές μας βγαίνουν με το καινούργιο φόρεμα από το χθεσινό shopping (το σπορ που τους αρέσει) και κρατάνε δυο διαφορετικά ζευγάρια παπούτσια στα χέρια.
«Αγάπη μου ποιο από τα δυο να φορέσω;» η ατάκα που θα καταστρέψει την βραδιά.
Εμείς θα απαντήσουμε για να δώσουμε λύση στο πρόβλημα, π.χ. τα μπλε, τα ασημί κλπ, αλλά μόλις καταστρέψαμε την βραδιά.
Ο υπαινιγμός είχε σκοπό να πούμε ότι και να βάλει με το νέο της φόρεμα θα της πηγαίνει, ενώ ήδη έχουν αποφασίσει ποιο ζευγάρι θα φορέσουν.
Έτσι μέσα στο αυτοκίνητο, επικρατεί ανέλπιστη ησυχία και η απάντηση ΟΧΙ στην κλασσική μας ερώτηση «Αγάπη μου έχεις τίποτα;» θα το λάβουμε ως έχει.
Ξέρουμε ότι λένε ψέματα, αλλά δεν αξίζει η φασαρία
Εξάλλου όταν μας ρωτάνε τι έχουμε ή τι σκεφτόμαστε, γιατί η απάντησή μας τίποτα δεν είναι ποτέ αποδεκτή;


Δηλαδή δεν έχουμε το δικαίωμα να κάτσουμε λίγο, χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτα και κανέναν, για να αδειάσουμε όλες αυτές τις σκέψεις που κάναμε όλη μέρα;
Τόσο προγραμματισμό κάναμε στον εγκέφαλό μας  για να βγάλουμε εις πέρας το οχτάωρο στη δουλειά, θέλουμε να κάνουμε ζάπινγκ και να αδειάσουμε όλες τις εντολές που μας δώσαμε για να κάνουμε τα διάφορα.
Έτσι λοιπόν το ΝΑΙ και το ΟΧΙ  για εμάς είναι απολύτως αποδεκτές απαντήσεις σε σχεδόν κάθε ερώτηση, ακόμα και στις δικές τους, έστω και αν οδηγηθούμε σε κλάματα.
Βέβαια αν κάτι που είπαμε έχει δυο νοήματα και το ένα τις στεναχωρεί και τις τσαντίζει, τότε εμείς εννοούσαμε το άλλο.



 

No comments:

Post a Comment

Bottom Ad [Post Page]